Przepisy dotyczące wentylacji garażu są jednoznaczne
i nie pozwalają na żadną swobodę w wyborze sposobu wentylacji.
Szczegółowe zapisy, znajdują się w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz.U. 2002 nr 75, poz. 690).

Sposób wentylacji garażu zależy od tego, czy garaż jest ogrzewany czy nie.

W garażu nieogrzewanym wentylacja odbywa się otworami wentylacyjnymi
umieszczonymi w przeciwległych ścianach bocznych lub drzwiach garażowych.
Powierzchnia otworów powinna wynosić 0,04 m2 na każde stanowisko postojowe wydzielone przegrodami budowlanymi.
Jeden otwór powinien być przy podłodze, drugi – blisko stropu. Należy unikać sytuacji gdy otwory znajdują się na przeciwległych ścianach,
ale na tej samej wysokości, gdyż powietrze nawiewane będzie szukało jak najszybszej drogi wyjścia i momentalnie będzie uciekało przez otwór wywiewny. W takiej sytuacji garaż nie będzie wentylowany w całości. W praktyce najczęściej  stosowane są tzw. „zetki”, czyli otwory w ścianie [wykonane z przesunięciem] i zabezpieczone kratkami.

Garaż ogrzewany  musi posiadać wentylację grawitacyjną
z „normalnym” kominem wentylacyjnym [nie np. dachówką wentylacyjną] wyprowadzonym ponad dach.
Wysokość komina  [od kratki wentylacyjnej do wylotu komina] nie powinna być mniejsza niż 3m.
Jednak  wentylacja grawitacyjna może okazać się niewystarczająca w usuwaniu nadmiaru wilgoci z powietrza,
dlatego jedną z opcji wentylacji garażu jest zastosowanie  wentylacji mechanicznej w postaci wentylatora wyciągowego,
który umieszcza się w jednym z otworów wentylacyjnych w ścianie. Wentylator ten będzie w stanie wyciągnąć powstałe spaliny
i zanieczyszczenia na zewnątrz garażu.

Garaż, kotłownia powinny być oddzielone od części mieszkalnej szczelnymi drzwiami.
Pomieszczenia te nie są  wentylowane poprzez instalację wentylacji z odzyskiem ciepła, dlatego szczególną uwagę
powinno się zwracać na niechciane straty energii oraz ciepła.